Pedagog szkolny

„Mieć czas dla dziecka – to początek wszelkiego wychowania.”
/Karl Hesselbacher/

 

Nie taki pedagog straszny jak go malują! czyli ….do czego (komu) służy pedagog szkolny?

DO PEDAGOGA SZKOLNEGO MOŻE PRZYJŚĆ KAŻDY, KTO MA JAKIŚ KŁOPOT,  A NIE POTRAFI SOBIE Z NIM SAMODZIELNIE PORADZIĆ.

Zwróć się do pedagoga szkolnego, gdy :

• Czujesz, że nikt Cię nie rozumie, jesteś samotny
• Nie potrafisz porozumieć się z nauczycielem
• Masz problemy rodzinne
• Znajdujesz się w trudnej sytuacji materialnej
• Chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem
• Chciałbyś pomóc innym, lecz nie wiesz, w jaki sposób
• Masz ciekawe pomysły, którymi chcesz się podzielić
• Przyjdź także z każdą sprawą, z którą sam nie potrafisz sobie poradzić

Rodzice uczniów mogą oczekiwać pomocy w rozwiązaniu sytuacji problemowej, dotyczącej ich dziecka, a mianowicie:

• trudności w nauce bądź niepowodzenia szkolne dziecka
• problemy z zachowaniem dziecka (zmiany zachowania dziecka, problemy dziecka z rówieśnikami);
• uzyskania informacji o dalszej ścieżce edukacyjno – zawodowej dla swojego dziecka.

Nauczyciele mogą oczekiwać:

• pomocy w zdiagnozowaniu przyczyn trudności w nauce i niepowodzeń szkolnych uczniów;
• analizy opinii o uczniach z poradni psychologiczno-pedagogicznej;
• wspierania w podejmowaniu działań wychowawczych i profilaktycznych wynikających z programu wychowawczego i profilaktycznego (m.in. organizowanie imprez profilaktycznych, zajęcia wychowawcze z młodzieżą, realizowanie wybranych programów profilaktycznych, zajęcia dotyczące wyboru przyszłej szkoły i zawodu);
• wsparcia w rozwiązywaniu problemów wychowawczych dotyczących uczniów (np. indywidualnych rozmów z uczniami, rodzicami uczniów sprawiającymi różnego rodzaju problemy wychowawcze).

Czego masz prawo oczekiwać decydując się na rozmowę z pedagogiem szkolnym?
Całkowitej dyskrecji, wszystko o czym powiesz zostanie na zawsze Twoje, nawet jeżeli   czasem pedagog będzie cię namawiał do poszerzenia grona wtajemniczonych to decyzja   będzie i tak należała tylko do Ciebie. Życzliwej uwagi, niezależnie od tego z jaką sprawą zwrócisz się do pedagoga. Zostaniesz bardzo uważnie wysłuchana/y.

W RAMACH SWOJEJ PRACY PEDAGOG SZKOLNY WSPÓŁPRACUJE
Z TAKIMI PLACÓWKAMI WSPIERAJĄCYMI PROCES DYDAKTYCZNO-WYCHOWAWCZY SZKOŁY, JAK:

• Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną
• Miejskim i Gminnym Ośrodkiem Pomocy Społecznej
• Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie
• Komendą Powiatową Policją
• Sądem Rejonowy
•  Pedagogami z innych szkół

Zasady pedagogiczne obowiązujące pedagoga szkolnego:

1.Zasada dyskretnej opieki, która wynika z prawa dziecka do godności osobistej i szczególnej właściwości okresu dojrzewania jaką jest nadwrażliwość na naruszenie prywatności. Pedagog zawsze stara się być taktowny, unika ostentacyjnego udzielania pomocy, okazywania litości, by nie zawstydzić lub upokorzyć.

2.Zasada odpowiedzialności za pełny rozwój każdego ucznia, bo każde dziecko jest najwyższą wartością. Pedagog stara się poznać indywidualne możliwości każdego ucznia, jego warunki rodzinne, społeczne i wiedzę tę wykorzystuje organizując proces wychowania.

3.Zasada ufności opiekuńczej, która wynika z konieczności wzbudzania w uczniach przeświadczenia, że pedagog jest tą osobą, u której zawsze znajda wsparcie i pomoc. Pedagog stara się, żeby uczniowie widzieli w nim przyjaciela, do którego mogą się zwrócić w każdej sprawie.

4.Zasada podmiotowości ucznia, która wynika z założenia, że dziecko jest podmiotem wszystkich działań. Pedagog stara się wyrabiać u uczniów poczucie odpowiedzialności za siebie i swoich kolegów.

5.Zasada bezwzględnej walki z zagrożeniami rozwoju uczniów. Rola pedagoga wymaga ogromnego wyczulenia na wszelkie nieprawidłowości, wypaczenia i deformacje zarówno
w życiu szkolnym, jak i najbliższym środowisku.

 

WSKAZÓWKI

Jak rozmawiać z uczniem…

• Nie porównuj go z innymi uczniami mówiąc: dlaczego inni potrafią, a ty nie. On chcę, byś rozumiał jego trudności.
• Nie zawstydzaj go przed całą klasą mówiąc: czy nie mogłeś się lepiej ubrać? Ono chce być szanowane przez ciebie.
• Nie odbieraj nadziei mówiąc: nic z ciebie nie będzie. Dziecko chce wierzyć, że coś w życiu osiągnie.
• Nie lekceważ uczuć mówiąc: tu jest miejsce na naukę, problemy zostaw za drzwiami. Dziecko potrzebuje wsparcia.
• Nie oceniaj mówiąc: jesteś po prostu nieukiem! Dziecko ma prawo dobrze myśleć o sobie.
• Nie moralizuj mówiąc: przestań się użalać, zabieraj się do roboty. Dziecko potrzebuje twojego zrozumienia.
• Nie przypisuj mu złych intencji mówiąc: ty po prostu robisz mi na złość! Świat wydaje się wtedy dziecku nieprzyjazny.
• Nie okazuj dezaprobaty, gdy dziecko ma kłopoty z zapamiętaniem pytając: co tak słabo? Wydaje mu się wtedy, że do niczego się nie nadaje. Dziecko potrzebuje dowartościowania.

DZIECI UCZĄ SIĘ OD NAS

*   Dziecko krytykowane
–   uczy się potępiać
*   Dziecko żyjące w niepewności
–   uczy się agresji
*   Dziecko wyśmiewane
–   uczy się nieśmiałości
*   Dziecko zawstydzane
–   uczy się poczucia winy
*   Dziecko żyjące w tolerancji
–   nabiera cierpliwości
*   Dziecko zachęcane
–   uczy się wiary w siebie
*   Dziecko rozumiane
–    uczy się oceniać
*   Dziecko traktowane uczciwie
–   uczy się sprawiedliwości
*   Dziecko żyjące w bezpieczeństwie
–   uczy się ufać
*   Dziecko przyjmowane takim jakim jest
–   uczy się akceptować
*   Dziecko traktowane uczciwie
–   uczy się prawdy
*   Dziecko otoczone przyjaźnią
–   uczy się szukać w świecie miłości
Dorothy Law Nolte/1982/

!Siła języka akceptacji!

Prosty automat do otwierania drzwi wg Thomasa Gordona.

Jednym z najskuteczniejszych i najbardziej konstruktywnych sposobów odpowiadania na wypowiedzi dzieci i młodzieży dotyczące odczuć lub problemów jest „automat do otwierania drzwi” lub zaproszenie, by więcej powiedzieć. Istnieją odpowiedzi, które nie przekazują żadnych osobistych myśli, sądów lub uczuć słuchacza, a jednak wzywają dziecko, aby pozwoliło wziąć udział w jego własnych myślach, sądach lub uczuciach. Otwierają mu drzwi, zachęcają je do mówienia. Najprostszymi z nich są tak niezobowiązujące odpowiedzi jak:

• „ach”,
• „och”,
• „hm…hm..”,
• „interesujące”,
• „rzeczywiście” ,
• „serio?”,
• „ty to zrobiłeś, co”,
• „doprawdy?”,

Inne trochę wyraźniej przekazują zachętę do mówienia lub mówienia więcej:

• „Opowiedz mi o tym!”,
• „chciałbym coś o tym usłyszeć”,
• „interesowałby mnie twój punkt widzenia”,
• „chciałbyś o tym pomówić”,
• „porozmawiajmy sobie o tym”,
• „opowiedz mi całą historię”,
• „mówże, słucham!”,
• „to brzmi, jak gdybyś miał o tym cos do powiedzenia”,
• „to wydaje się być czymś dla ciebie bardzo ważnym”.

Te otwieracze drzwi lub zachęty do mówienia mogą bardzo ułatwić drogę do komunikacji. Pobudzają drugiego człowieka, żeby zaczął mówić albo żeby mówił dalej